Gerelateerd aan Jakobus 3:9

Je weet maar al te goed hoe vaak ook jij een ander hebt vervloekt.

(59:13) Zonde is de taal uit hun mond, het woord van hun lippen. Laat hen stikken in hun trots, in hun vloeken en leugens.

Daarop begon hij te vloeken en hij bezwoer hun: ‘Ik ken die man niet!’ En meteen kraaide er een haan.

Een man mag zijn hoofd niet bedekken omdat hij Gods beeld en luister is. De vrouw is echter de luister van de man.

God zei: ‘Laten wij mensen maken die ons evenbeeld zijn, die op ons lijken; zij moeten heerschappij voeren over de vissen van de zee en de vogels van de hemel, over het vee, over de hele aarde en over alles wat daarop rondkruipt.’

Zijn mond vloekt en liegt, dreigt met geweld, zijn tong brengt misdaad en onrecht voort.

hun mond is vol vervloeking en venijn.

(19:22) Abisai, de zoon van Seruja, nam het woord en zei: 'Simi verdient toch zeker de dood, hij heeft immers de gezalfde van de HEER vervloekt!'

En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen,

(63:5) U wil ik prijzen, mijn leven lang, roepend uw naam, de handen geheven.

Ze gingen weer naar hun wijngaarden, plukten de druiven en persten die uit. Daarna hielden ze een oogstfeest, en tijdens het feestmaal in de tempel van hun god begonnen ze Abimelech te beschimpen.

Een lied, een psalm van David. (108:2) Mijn hart is gerust, o God, ik wil zingen en spelen. Mijn ziel,

(30:13) Mijn ziel zal voor u zingen en niet zwijgen. HEER, mijn God, u wil ik eeuwig loven.

Zodra David bij Bachurim was aangekomen, kwam er iemand aanlopen uit de familie van Saul, een zekere Simi, de zoon van Gera. Vloekend en tierend kwam hij aanlopen,

Daarom verheugt zich mijn hart en jubelt mijn tong van blijdschap. Ja, mijn lichaam zal behouden blijven,

(51:16) U bent de God die mij redt, bevrijd mij, God, van de dreigende dood, en ik zal juichen om uw gerechtigheid.

Mijn tong zal heel de dag van uw gerechtigheid spreken: wie mijn ongeluk zoekt, zal te schande staan.

Wie bloed van mensen vergiet, diens bloed wordt door mensen vergoten, want God heeft de mens als zijn evenbeeld gemaakt.

Van David, toen hij zich aan het hof van Abimelech als een krankzinnige voordeed en pas wegging toen deze hem verjoeg. (34:2) De HEER wil ik prijzen, elk uur van de dag, mijn mond is altijd vol van zijn lof.

Daarom verheugt zich mijn hart en juicht mijn ziel, mijn lichaam voelt zich veilig en beschut.